امام باقر(ع)-مدح و ولادت
ای داده در ماه جمادی فیض از دست برخیز کز جام رجب گردیم سر مست ماه دعا ماه نیایش ماه توحید هر شام آن شام دعا هر صبح آن عید برخیز کز نهر رجب آبی بنوشیم از دست ساقی بادۀ نابی بنوشیم برخیز تا عمری بُود باقی، کجایی جام طهورا می دهد ساقی کجایی برخیز بر زلف عبادت شانه ای زن پَر در شعاع عشق چون پروانه ای زن دل بزم توحید آمده برخیز برخیز عید آمده عید آمده برخیز برخیز آغاز ماه است و زمین دریای انجم تابیده از برج ولا خورشید پنجم میلاد فرزند امام السّاجدین است در جلوه، روی ماه زین العابدین است بنت الحسن ای عالمی را کرده گلشن امشب محمّد زاده ای چشم تو روشن این چار خورشید ولا را نور عین است نجل علی مِهر حسن ماه حسین است نسل امامان همام از باب و مام است آری امام ابن امام ابن امام است این یوسف دو فاطمه در انتصاب است این یادگار احمد ختمی مآب است این می فروزد نور را در محفل جان این می شکافد علم را با تیغ برهان این است خورشید فروزان هدایت این میوه ها می چیند از نخل ولایت ذکر خدا باشد همانا ذکر خیرش وصف از عزیز او کنم یا از عُزیرش این ماه را نبود به زیبایی قرینه دور سر او گشته خورشید مدینه امشب خدا مرآت احمد آفریده بار دگر بر ما محمّد آفریده در اوّل ماه رجب مهری درخشید بر چشم عالم تا قیامت نور بخشید این نازنین فرزند دلبند حسین است محو خدا و مات لبخند حسین است تا ماه رویش را حسین ابن علی دید چون مصحف ختم رسل بوسید بوسید این است فرزندی که از جدّ کرامش آورده جابر با ادب عرض سلامش رخسار او گلزار هستی را صفا داد انگشت او چشمان جابر را شفا داد هفت آسمان خشتی ز ایوان رفیعش گلبوسۀ جبریل بر باب البقیعش بیماری دل را طبیب حاذق است این قرآن صامت را زبان ناطق است این ای سر به خطّ آل پیغمبر نهاده قرآن فرا گیرید از این خانواده اینان همانا مخزن سرّ خدایند اینان چو پیغمبر به قرآن آشنایند خواهید از قرآن کلام بکر پرسید بالله قسم باید ز اهل ذکر پرسید بالله قسم قرآن بی آل رسالت خواننده ی خود را کشاند در ضلالت بی نور عترت علم و دانش نار و دود است هیزم شکن این نار و دود آل سعود است اینان که از اسلام و قرآن سر شکستند اجدادشان دندان پیغمبر شکستند اینان که از اجداد شیطان را مطیعند ویرانگر قبر امامان بقیعند در مذهب شیعه نه تنها خار باشند ز اینان تمام مسلمین بیزار باشند پیوسته با اولاد پیغمبر به جنگ اند قرآن سر نی کرده با حیدر بجنگند بن بازشان یک عمر عاص حیله گر بود چشم دلش از چشم کورش کورتر بود ما شیعه یعنی پیرو آل رسولیم شاداب عطر ناب گلهای بتولیم دامان ما دامان عزّت بوده ز آغاز میزان ما قرآن و عترت بوده ز آغاز ما از سقیفه نه که از نسل غدیریم بر سینۀ خصم علی پیوسته تیریم ما شیر حق را تا ابد از رهروانیم نه اهل صفّین نه جمل نه نهروانیم ما بعد موسی راه هارون برگزیدیم از سامری ها تا قیامت سر بریدیم هرگز نیفتد نغمۀ توحید از جوش گوساله های سامری خاموش خاموش در خشم ما برق ستم غدیر است میلاد ما امروز نه روز غدیر است ماییم و آل الله و آیات شریفه نه شافعی نه حنبلی نه بو حنیفه دنیای دین آباد قال الباقر ماست عالم پر از فریاد قال الباقر ماست با حضرت او الفتی دیرینه داریم هر شب بقیعی در درون سینه داریم ما اهل درد و اهل سوز و اهل داغیم هر یک چراغ چار قبر بی چراغیم دیدیم یک دریای نور این قبرها را بوسیده ایم از راه دور این قبرها را زین چار، گیرد فیض ها بسیار کعبه تو چار قبرش خوانی و من چار کعبه "میثم"
که دارد نور عترت را به سینه گوید سلام از دور بر شهر مدینه شاعر:غلامرضا سازگار ........................................................................................................
گلشن توحید، آباد امام باقر است
مرغ دل در هر نفس یاد امام باقر است
در تجلّی نور ارشاد امام باقر است
شادی اجداد و اولاد امام باقر است
مژده یاران عید میلاد امام باقر است
کعبه ی دل روح قرآن جان زین العابدین
سر زده در اوّل ماه رجب ماهی تمام
کافتابش آورد هر صبح دم عرض سلام
کنیه بوجعفر لقب یاقر محّد شد به نام
قطره ای از چشمه ی علمش علوم خاص و عام
نجل پیغمبر امام ابن امام ابن امام
رهنمای راستان و پیشوای راستین
کیست این مولود انجم را چراغ انجمن
عارف بودو نبود و واقف سرّ و علن
بحر بی پایان علم ذات حیِّ ذوالمنن
جابر آورده سلامش از رسول مؤتمن
باب او ابن الحسین و مام او بنت الحسن
جدّه اش زهرا و جدّش رحمةٌ للعالمین
روی او رذوی خدا خوی محمّد خوی او
سجده آرند آسمانی ها به خاک کوی او
از حسین و از حسن دارد ملاحت روی او
لاله های باغ جنّت مست عطر بوی او
نخل طوبی سرو رعنای کنار جوی او
طوطی آن نخل، میکاییل و جبریل امین
اختر برج حسن! خورشید سرمد زاده ای
بر علیّ بن الحسین امشب محمّد زاده ای
خود سپهر عصمت و ماه مؤیّد زاده ای
جان، نثار دامنت روح مجرّد زاده ای
احمدی دیگر برای آل احمد زاده ای
آسمان امشب نهاده پای بر چشم زمین
از خداجویان عالم بنده ی درگاه تو
ای صراط مستقیم کلّ خلقت، راه تو
وی فراتر از ثنای خلق قدر و جاه تو
آفتاب وحی روی خوب تر از ماه تو
مخزن اسرار غیب حقّ دل آگاه تو
منطقت علم الکتاب و مکتبت علم الیقین
سنگ اگر خاک تو گردد طوتیایش می کنی
مس چو اکسیر از تو خواهد کیمیایش می کنی
دست گمراهی چو گیری رهنمایش می کنی
هر کجا بیگانه بینی آشنایش می کنی
دشمن ار دشنام گوید تو دعایش می کنی
با کلامی جانفزا و با بیانی دلنشین
گاه از صوت مناجاتت ملایک در خروش
گاه اهل آسمان ها را کلامت دُرّ گوش
گه زاشگ دیده آری بحر رحمت را به جوش
گه جواب نیش دشمن را دهی پاسخ به نوش
گاه مانند کشاورزان بود بیلت به دوش
ریزدت پیوسته مروارید غلطان از جبین
ای گرفته وام خورشید جهان آرا ز تو
ای عیان خُلق رسول و عصمت زهرا زتو
ای مزین کوه و دشت و دامن صحرا زتو
ای هدایت تا قیام محشر کبری زتو
ای زیارتنامه ی جانسوز عاشورا زتو
شور عاشورات پیدا در کلام آتشین
محفل قدّوسیان را از تو باشد ذکر خیر
با تو دائم اُنس دارد جنّ و اِنس و وحش و طیر
کرده ای از دامن سجّاده تا معبود سیر
مست فیضت آشنا و محو گفتار تو غیر
از تو زیبا قصّه ی ناب عزیز است و عُزیر
سینه ات دریای علم اوّلین و آخرین
تا تو را پیوسته در آغوش جان دارد بقیع
از تن پاک تو روح جاودان دارد بقیع
گر چه از خورشید گردون سایبان دارد بقیع
ناز هر شب بر چراغ آسمان دارد بقیع
سایه ی رحمت به فرق انس و جان دارد بقیع
خلق رو آرند سویش از یسار و از یمین
من کی ام مدحت سرای خاندان عصمتم
هر که هستم خاک پای خاندان عصمتم
سر خوش از جام ولای خاندان عصمتم
بلکه مرهون عطای خاندان عصمتم
"میثم" دار بلای خاندان عصمتم
بارالها هستیم را کن فداشان آمّین
شاعر:
یوسف رحیمی
.........................................................................................................
در حلم و وفا حسن زبانزد دارد در جود و سخا شکوه بی حد دارد در قامت او صلابت حیدری ست در چهره ی خود نور محمد دارد
صحبت از عاشقی و عشق جگر می خواهد
دم زدن از لب معشوق شِکر می خواهد
بال در بال مَلِک دور مَلَک چرخ زدن
نظر حضرت حق، همّت پَر می خواهد
به هواخواهی از یار، علمدار شدن
سینه ای همچو ابالفضل سپر می خواهد
آسمان موهبتی باز فرستاد زمین
صید این موهبت ای دوست هنر می خواهد
نیست معلوم حسن باز نوه خواسته است
یا دل حضرت سجاد پسر می خواهد
دامن فاطمه ای باز قمربار شده
علی دوم زهراست، پسردار شده
پسری آمده همنام رسول دو سرا
احمد دوّمی از نسل علی و زهرا
آمده تا که به اسلام اصالت بدهد
آمده تا که بود پرچم دین پابرجا
خاک می خورد علوم نبوی روی زمین
آمده تا که تکانی بدهد دنیا را
کیست او، آنکه بفرمود نبی در وصفش
باقرالعلم نبییّن و به "اَیٍّ بقرا"
شیعه شد زنده به هر جمله ی قال الباقر
شیعه باقی است به ابقای کلام آقا
آمده روشنی چشم رسول ثقلین
نوه ی مشترک و وارث خون حَسَنین
کیست مولا، نوه ی صاحب کشتی نجات
کیست آقا، پسر ذکر و دعا و صلوات
او همان زمزمه ی یهوه بود با موسی
او همان نور خداوند بود در میقات
او همان است که با نام شریف "باقر"
مژده ی آمدنش داده خدا در تورات
او همان است که از دور و برش می روید
صد هزاران گل خیرات، درخت برکات
عمل دشمن او چیست بجز بار گناه
لغزش شیعه ی او چیست به غیر از حسنات
مهر ارباب، قبولی عمل می باشد
بی ولایش بخدا لعل، بدل می باشد
هر که سمت حرمش رفت بها می گیرد
از کرمخانه ی ارباب عطا می گیرد
نفس عیسوی اش داروی هر دردی است
کور از هُرم نفسهاش شفا می گیرد
گاه با دستخطش زنده کند مرده و گاه
با همان دست کرم، دست گدا می گیرد
گاه در مزرعه اش کارگری ساده بود
گاه در خانه ی وی مدرسه پا می گیرد
گاه با خاطره ی کودکی اش؛ تنهایی
به سر و سینه زنان بزم عزا می گیرد
چارساله پسری بود به همراه پدر
به سوی دشت بلا، کرببلا کرد سفر
شاعر:
داود رحیمی
...............................................................................................................
ای چراغ علم روشن از
دمت ای رهینِ فضل و دانش عالمت با گذشت آفرینش همچنان کاروان علم دنبالت روان علم ها مشتی ز خروار تواند سینه چاک تیغ گفتار تواند باقر کلّ علوم عالمی خود به تنهایی کتاب محکمی هر چه دانش پا گذارد پیشتر سر فرود آرد به خاکت بیشتر ای امام ابن امام ابن امام جابرت آورده از احمد سلام دانش از ره مانده در پرواز تو چشم جابر روشن از اعجاز تو ای چراغ نور، پیش از نورها جلوه کرده در تمام طورها ملک نا محدود از نور تو پَر دُرّ شش دریا و بحر هفت دُرّ خانه ی دل تا ابد میعاد تو است زینت ماه رجب میلاد تو است ای چراغ عقل و دین روشن بتو چشم زین العابدین روشن بتو علم و حلمت همچو شیر و شکّر است هر یکی از دیگری شیرین تر است علم تو سرچشمۀ علم خداست حلم تو آیینۀ حلم خداست پنجه ی علم و خرد بر دامنت عاشق خُلق تو حتّی دشمنت صد چو جابر دانش آموز تو اند شعله های عالم افروز تو اند مشرق و مغرب پر از گفتار تو است همچو قرآن جاودان آثار تو است عارفان سر مست از این ساغرند جرعه نوش جام قال الباقرند با شمایم ای قلم در دست ها ای ز جام معرفت سر مست ها تا از این مکتب نگردیدید دور از قلم هاتان دمد پیوسته نور علم عالم نوری از این مکتب است تیره گی ها دوری از این مکتب است علم اگر نبود به عترت منتسب نیست جز دود چراغ بو لهب هر که دور از آل پیغمبر بود جهل از دانائیش بهتر بود این قلم شمشیر حقّ و باطل است گاه جانبخش است و گاهی قاتل است گاه فردی عاقلش گیرد به دست گاه باشد در کف زنگی مست چون کند نور حقیقت را علم ذات حق سوگند خورده بر قلم ای قلم را کرده شمشیر ستم ای زبانت لال، ای دستت قلم کشور قرآن و هتّاکی چرا خاک اهللبیت و ناپاکی چرا ای همه نشریّه ات رسوائیت وای وای از این قلم فرسائیت ای گناه گمرهان بر گردنت ای زمام دل به دست دشمنت جهل و رسوایی هم آغوشت شده یا غدیر خُم فراموشت شده با قلم ظلم و جنایت می کنی حمله بر فقه و ولایت
می کنی گه تمسخر می کنی توحید را گاه منکر می شوی تقلید را بی خبر، تقلید ما تعلیم ماست در حضور حقّ همان تسلیم ماست ما طریق بندگی پیموده ایم هم مقلّد هم محقّق بوده ایم راه ما تعلیم بوده از نخست آنچه محکوم است آن تقلید تو است تو که چون طوطی کنی تکرار حرف نه به نحوت بوده آگاهی نه صرف ما چراغ معرفت افروختیم درس خود از اهلبیت آموختیم پیرو خطّ امام بافریم تا ابد سر مست از این ساغریم ما گرفتیم از چنین مکتب کمال یافتیم از آل عصمت این جلال چارده حصن حصین داریم ما چارده حبل المتین داریم ما چارده منظومه از یک آسمان چارده معصوم از یک دودمان چارده تصویر از یک کوه طور چارده گوهر ز یک دریای نور چارده بی مثل از یک بی مثال چارده تصویر حق از یک جمال چارده استاد کل با یک کتاب چارده فریاد رس با یک خطاب چارده مشعل فروز بزم دل چارده مصباح دائم مشتعل سر خوش از صهبای تو فیقیم ما زنده از تقلید و تحقیقیم ما «میثم» این تقلید
بی تحقیق نیست هر که را جز این بود توفیق نیست
...................................................................................................
به سر می پرورانم من هوای حضرت باقر
به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر
ز عشقش جان من بر لب رسیده کس نمی داند
که نبوَد چاره ساز من سوای حضرت باقر
بگوشم هاتف غیبی سرود این نکته را دیشب
که باشد رخش دانش زیر پای حضرت باقر
چنان بگرفته علمش آفاق را یک سر
که پیچیده در این عالم صدای حضرت باقر
پیمبر گفت با جابر که خواهی دید باقر را
سلام از من رسان آن که برای حضرت باقر
سوالاتی که از وی کرده دانشمند نصرانی
جوابش را شنید از گفته های حضرت باقر
مسلمان گشت راهب ناگهان در محضر آن شه
منور شد دل او از ولای حضرت باقر
شد آسان وضع حمل گرگ وحشی بیابانی
به روی قله ی کوه از دعای حضرت باقر
به رستاخیز اگر خواهی نجات از گرمی محشر
برو در سایۀ ظل همای حضرت باقر
خرد عاجز بود ز اوصاف بی پایان آن سرور
کمیت لفظ لنگ است از ثنای حضرت باقر
جلال و شأن و قدر آن امام پاک بازان را
نمی داند کسی غیر از خدای حضرت باقر
(رضائی) ایستاده بر در دولت سرای او
چو سائل منتظر بهر عطای حضرت باقر
شاعر:
سید هاشم وفایی
...........................................................................................
السلام ای دلیل کَرَّمنا ای به عالم امام، آمَنّا به مسلمانیِ خودت سوگند طاعتت واجب است، سَلَّمنا این عبارت نوشته بر قلبم از ازل بوده ام تُو را مِنّا از ازل تا ابد به این سخنیم ما همه بنده ایم، اِرحَمنا شاهد این که در رکاب توأم و هُوَ «آیهُ لَهُم اَنّا» «و خَلَقنا لَهُم» به ما خواندی «و مَتاعاً، و رحمةً مِنّا» مرده بودیم، زندهِ مان کردی و لبت گفت ذکر «اَحیَینا» شیعۀ فاطمه تویی _ و منم شیعۀ تو قسم به «انزلنا» حجةُ اللهِ ما تویی آقا! حجة الله علی الحجج، زهرا سوره های فصیح رحمانی آیه های بلیغ سبحانی تویی و آل پاک و اطهارت کلمات کریم قرآنی عَلَّم الآدم از تو می گوید ای به اسماءِ نور، نورانی اُذکروا نعمتی تویی آقا! وَه چه زیبا نماز می خوانی و اَقیموا الصلوت را مظهر اَمرِ آتو الزکوت را بانی خاشعین را عبادتت مَظهر خاضعین را چراغ رضوانی هر سحر از میان سجّاده آسمان را کنی چراغانی نیمه شب تا طلوع فجر و فلق تویی و سجده های طولانی پدر و مادرم فدای شما ای مرا والدین ایمانی با شما بودنم خدا داند بهترین لحظه های روحانی مثل عمّه شبیه بابایت می کنی خطبه های طوفانی آخرین یادگار کرب و بلا! اوّلین یادگار ایرانی حتم دارم برای ما تا حشر تا قیامت شفیع میمانی حجةُ اللهِ ما تویی آقا! حجة الله علی الحجج، زهرا
.............................................................................................
